De afgelopen dagen was ik voor m'n werk in Noorwegen, in Lillehammer. Net als vorig jaar was ik samen met mijn collega Baard op een conference voor Noorse Lokale kranten. Ook al is het in een weekend, is het best gezellig - en het is altijd mooi om in Noorwegen te zijn vind ik. Hiernaast een foto waar ik "werk" ;-) - net bezig om een krantepagina op te zetten in InDesign.
Gelukkig was er ook tijd om even een eindje te wandelen zaterdagmiddag. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en ook al was de temperatuur niet hoog (5 graden), was het lekker om buiten te zijn. Vanuit het hotel kon ik de skischans zien liggen, die tijdens de Olympische spelen van '94 druk werd gebruikt. Ik besloot om daar heen te lopen. Een mooie wandeling door het bos, waar nog steeds hier en daar wat sneeuw lag.
Na ongeveer een half uur wandelen stond ik aan de voet van de schans - een indrukwekkend gezicht, als je zoiets nog nooit in het echt hebt gezien. Gaaf. Rechts de "kleine" schans, en links de grote schans, waar het kritische punt op 123 meter ligt. Er was bijna niemand, alleen een vrouw die aan het trainen was - op de trappen. Natuurlijk wilde ik ook naar boven - en dat deed ik dus ook. Pfffff...
12 minuten later stond ik op de top en belde met Roland die jarig was, en sprak ook nog even m'n vader. Ongelofelijk indrukwekkend, als je daarboven staat, en eraan denkt, dat die skigasten daar naar beneden durven te gaan... Voor geen goud. Op dit moment zit ik in Oslo te wachten op het vliegtuig naar Kopenhagen - ik heb zin om naar huis te gaan, naar mijn meiden!
Posts
De afgelopen dagen was ik voor m'n werk in Noorwegen, in Lillehammer. Net als vorig jaar was ik samen met mijn collega Baard op een conference voor Noorse Lokale kranten. Ook al is het in een weekend, is het best gezellig - en het is altijd mooi om in Noorwegen te zijn vind ik. Hiernaast een foto waar ik "werk" ;-) - net bezig om een krantepagina op te zetten in InDesign.
Gelukkig was er ook tijd om even een eindje te wandelen zaterdagmiddag. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en ook al was de temperatuur niet hoog (5 graden), was het lekker om buiten te zijn. Vanuit het hotel kon ik de skischans zien liggen, die tijdens de Olympische spelen van '94 druk werd gebruikt. Ik besloot om daar heen te lopen. Een mooie wandeling door het bos, waar nog steeds hier en daar wat sneeuw lag.
Na ongeveer een half uur wandelen stond ik aan de voet van de schans - een indrukwekkend gezicht, als je zoiets nog nooit in het echt hebt gezien. Gaaf. Rechts de "kleine" schans, en links de grote schans, waar het kritische punt op 123 meter ligt. Er was bijna niemand, alleen een vrouw die aan het trainen was - op de trappen. Natuurlijk wilde ik ook naar boven - en dat deed ik dus ook. Pfffff...
12 minuten later stond ik op de top en belde met Roland die jarig was, en sprak ook nog even m'n vader. Ongelofelijk indrukwekkend, als je daarboven staat, en eraan denkt, dat die skigasten daar naar beneden durven te gaan... Voor geen goud. Op dit moment zit ik in Oslo te wachten op het vliegtuig naar Kopenhagen - ik heb zin om naar huis te gaan, naar mijn meiden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten